استاندارد ملی 1-15113
سال تصویب: 1397
رشته: کمیته ملی صنایع پلیمر
موضوع:پلاستيك ها – تعيين رفتار سوختن توسط شاخص اكسيژن -قسمت 1: الزامات عمومي
مقدمه
آزمون شاخص اکسیژن(OI) در دمای محیط نخستین بار توسط فنیمور و مارتین در سال ۱۹۶۶ ارائه شد. نخستین بار این روش در استاندارد ASTMD2863 به کار گرفته شد که از آن زمان تاکنون در گستره وسیعی از استانداردهای ملی و بین‌المللی منتشر شده است. این روش به عنوانISO4589 در سال ۱۹۸۴ منتشر شده و در حال حاضر با نام استاندارد ISO4589-2 تجدید نظر شده است. آزمون شاخص اکسیژن در دماهای بالا در قسمت ۳ این مجموعه استاندار بیان می‌شود.
هدف و دامنه کاربرد
هدف از تدوین این استاندارد، تعیین الزامات عمومی برای آزمون شاخص اکسیژن است. الزامات در استانداردهایISO 4589-3 و ISO4589-2 به شرح زیر بیان شده است:
استاندارد ISO4589-2 روشی را برای تعیین حداقل کسر حجمی اکسیژن در مخلوط اکسیژن و نیتروژن در دمای 23 درجه سانتی گراد بیان می کند که تنها منجر به احتراق یک ماده تحت شرایط آزمون مشخصی می شود.
این استاندارد برای موارد زیر کاربرد دارد:
کنترل کیفیت مواد، به ویژه بررسی پیوست‌های بازدارنده های شعله در مواد تحت آزمون و تحقیق و توسعه.
-برگه اطلاعات ایمنی مواد.
-سوختن مواد تحت شرایط آزمایشگاهی کنترل شده به وسیله یک اندازه گیری با حساسیت بالا.
این استاندارد برای موارد زیر کاربرد ندارد:
– ارزیابی رفتار سوختن در عایق سازی و تنظیم قواعد و قوانین مرتبط با کنترل ایمنی و حفاظت از مصرف کننده.
